Choć obie poniższe formy występują w języku polskim, poza podobną pisownią nie mają ze sobą nic wspólnego, dlatego nie należy stosować ich zamiennie. Ponieważ są to zupełnie różne i nie związane ze sobą wyrazy ich wymienne używanie w zdaniu stanowić będzie błąd językowy. Aby prawidłowo wybrać słowo pasujące do kontekstu zdania zapoznaj się z definicjami i przykładami, które przygotowaliśmy, a gdyby okazały się one niewystarczające zachęcamy również do zadawania pytań w komentarzach.

Poprawna pisownia, znaczenie: dysydent to określenie osoby, która odłączyła się od grupy, do której uprzednio należała. Nazywamy tak również ludzi, którzy wystąpili przeciwko władzy i z tego powodu są represjonowani. Dawniej dysydentami określało się również w Polsce wyznawców religii chrześcijańskich, innych niż katolicyzm oraz odstępców od dogmatów kościelnych.

Przykłady poprawnej pisowni

Tę miejscowość dawniej zamieszkiwało więcej dysydentów niż katolików.
Dysydent poczuł się bezpiecznie dopiero gdy znalazł się wiele tysięcy kilometrów z dala od własnej ojczyzny.
Dziś kolejna rocznica śmierci znanego polskiego dysydenta, walczącego o niepodległość każdej jednostki.

Poprawna pisownia, znaczenie: decydent to osoba, która posiada prawo lub obowiązek do podejmowania decyzji z danej kwestii, z racji posiadanych uprawnień czy pełnionych funkcji.

Przykłady poprawnej pisowni

My nie mamy tutaj nic do powiedzenia. Paweł to decydent w tej sprawie.
Decydent zasugerował, że obecny stan finansowy firmy nie pozwala na tak duże roszady personelu.
Jeśli decydent wyda pozwolenie na podpisanie tej umowy, to ja nie mam nic przeciwko.